"..Ben yazdıkça sanki derim döküldü, kendimi onardım sonra. Fakat güzel büyüdüm. Her şeye rağmen gözlerimin içi gülerek güldüm. Şimdi yazmak, ona ibadet sanki ve ibadet inanan ile inandığı arasında kalmalıydı fikrimce. Ben ona öyle bir inandım ki, yanında dünyadan saklandığım ile içimde herkesten sakladığım aynı adam. Her sıfat yetersiz ve cümleler çoğu zaman gereksiz. 

Düşünsenize ya, elleri var ve ellerimi tutuyor. Benim ellerimi, onun elleri. Varlığı beni dogmatik yapıyor."